


i miss you team hokkaido.
im very blessed to have you.
para na tayong friends for a decade or so.
mga barkada ko na kayo!
sa pagkikita ulet natin!
aishtemasu!
Blacks are reds; The dirt is blood. Take flight with me as I plunge into the farthest space of human ingenuity. Let swarthy notion emancipate itself in a flimsy flat thing.
In our world today where healthy living is not just an option but also an important choice in every human being, we can never afford to be sick. Having said that, having a big tummy will not only bring about deadly diseases, it will also give a low self-esteem to the individual.
I mean, just take a look at those fitness and health magazines who features a lot of skinny and sexy male models. Have you ever seen a fat male model who made the cover of a fitness magazine? Guess not, right? Gawsh! I could only wonder who would ever buy that magazine.
I used to be super skinny before. But with excessive intake of alcohol and foods rich in fat made me earn the coveted beer belly and the man-boobs. I tried shedding it off with a variety of exercises, but nothing ever worked out. I even contemplated on taking pills that promises to burn fats in my belly, but I was too afraid that it may have worse side effects and it was also kind of expensive.
I know I should never lose hope in shedding this beer belly of mine. I still have a dream that someday I can be as fit and as healthy as those guys that are usually covers of Men's Health magazines. I believe that I can still have those rock hard six-pack abs, and with the BIO FIT TEA, I believe I can get it!
Having said that, I think I'm gonna try it. I can really feel that this tea will totally work for me. Gawsh!
~dapat bayaran ako ng BIO FIT TEA sa free endorement eh!
TRY ONE NOW!(boses pakyaw)
"Kung saan-saan ka pa tumitingin, hindi mo naipagtatanto na sa iyong patuloy na paglalakad, ang mga napupulot mo ay puro na lang mga bubog at bato. Nalampasan mo na pala ang tunay na ginto."
Matingkad na ang epekto ng global recession na ang
Ayon sa ulat ng Ecumenical Institute for Labor Education and Research, bumagsak ang employment sa industry sector ng 1.5% na nangahulugan ng pagkatanggal ng 135,000 manggagawa sa trabaho. May 600 empelyado at kontratista ang na lay-off sa Toledo Mining sa
Ang isang crown jewel ng administrasyon, ang Intel Corporation ay nagbawas na ng 1,800 na manggagawa. Aabot pa nga ng 300,000 trabaho ang mawawala sa Hunyo 2009, kahit pa 60,000 OCWs ang mawawalan din ng trabaho sa unang kwarto ng 2009. Alam nating nasa poder na tayo ng malawakang krisis di lamang dahil sa aktwal na kaganapang ng pagbabawas ng trabaho, pagtaas ng presyo ng bilihin, kundi dahil nagkakandakumahog na ang adminstrasyong Arroyo na pagtakpan ang mismong krisis.
Tulad ng krisis sa bigas, band-aid ang solusyon na kanyang ihaharap sa mas malaking ekonomikong krisis. Kung sa bigas ay in-appease ni Arroyo ang mahihirap sa pagpapapila sa nakararami sa mas mura at mababang kalidad na uri ng NFA rice, at sa krisis pang-ekonomiya noon ay binigyan niya ng P500 dole-out ang mahihirap na may maliit na binabayaran sa Meralco, ang bulwak ng kasalukuyang krisis ay hindi kayang tugunan ng walang-aray na band-aid.
Hindi galos ang krisis na ito. May paghahalintulad na nga na ito ay may saklaw na kasing lawak ng Great Depression na inabot ng tatlong dekada at isang pandaigdigang digmaan para maudlot nang tuluyan ang pagbagsak ng ekonomiya ng US (na naman!) at ng mundo. Pero ang tanging kakayanin ng bangkarote at namumutiktik sa korapsyon ni Arroyo ay pagtakpan ang krisis.
Gagawin na namang exceptional at state of siege ito. Natatangi dahil palalabasin na di ordinaryo ang krisis, at babalik-tanawin na naman niya ang kanyang report card na pang-valedictorian ang marka, gayong siya naman mismo ang nagbigay nitong mga marka. Under siege para mobilisahin na naman niya ang pulis at militar para sa higit pang paglalapastangan at karahasan nang sa gayon ay maibsan ang protesta—kasama ang pagkadismaya at pagkabugnot–sa kanyang pamumuno.
Ang krisis na ito ng pandaigdigang kapitalismo, kahit pa natatangi, ay hindi naman bagong bigwas. Sistematiko nang dinadaot ng kapitalismo ang paggawa at kabuhayan sa bansa. Sa 36 milyong manggagawa, 7.4% o 2.716 milyon ay walang trabaho. At napakataas din ng underemployment, nasa 10.7 milyon. Dagdag pa rito, ang minimum wage ay P382 lamang samantala ang family living wage sa Metro Manila ay nasa P904 na. Pinararami lamang ng global na kapitalismo at estado ng bansa ang bilang nang malaki nang mayoryang naghihirap.
Ang gusto kong puntuhin ay hindi exceptional at under siege ang kasalukuyang krisis. Na ang krisis na nararanasan sa global na kapitalismo at bangkaroteng estado ay nananatili noon, ngayon at sa hinaharap. Na ang krisis—ang pagbulusok sa mas malalim pang antas ng global na ekonomiya—ay ang kapamaraanan ng kapitalismo para muli nitong reimbentuhin ang sarili. Dahil sa guni-guni ng kapitalismo, kung nasa ibaba ka ng burak, wala nang ibang patutunguhan pa kundi paitaas.
Na hindi rin naman sagad-sagarang lohika dahil ang hindi isinasaad ay ang tagal nang panahon para muling umigpaw ang kapitalismo sa kasalukuyang krisis at matapos, para muling bumulusok lamang ito. Tandaan na ang huling global na krisis na yumanig sa bansa ay noong 1997, at matapos ng isang dekada na hindi pa ring nakakatindig nang matayog, muli na namang binagyo ng mas malakas pang krisis. At kahit pa nagka-amnesia ang marami sa atin, ito ang panahong linggo-linggo ay nanghihina ang piso sa dolyar, tumataas ang presyo ng bilihin gayong di lamang napako ang sweldo, marami pa ang natanggal sa trabaho.
Sa
Sa panahong 1997, pinainom sa bansa ang mas mapait pang pildoras para higit pang buksan ang ekonomiya, ibuyanyang ang maraming nawalan ng trabaho sa kapalaran ng subkontrakwal na paggawa, at papasukin ang dayuhang kapital na nakipagsubastahan para sa mga narimitang negosyo at ari-arian. Natitiyak natin na kukunin muli ang pagkakataong higit pang ilako ang yaman at paggawa ng bansa sa paanan ng dayuhang kapitalista.
Kung matagal nang pinaghihirap ang mamamayan, ang nangyayaring krisis ay higit pang oportunidad para lalong pagdusain ang kolektibong katawan ng manggagawa, anakpawis, at mababang gitnang uring may katiyakang higit pang mapapakapit sa napakatalas na talim ng kapitalismo. Kahit pa mas nararamdamang ipinipirito sila sa sariling mantika, mas lalong eenganyuhin ng serbisyong sektor—entertainment, medical, tourism, at finance, halibawa—at industriya ng kultura ang kalakaran ng paggasta at konsumerismo..
Maglalaan na naman ito ng promo na higit pang makapanghuhuthot sa numinipis nang wallet ng mamamayan. Di nga ba’t ang rice meal ngayon sa Jollibee ay P39 na lamang ang halaga? Alituntunin sa marketing na kapag may krisis ay higit pang maglustay ng budget para sa pagbebenta ng produkto at serbisyo. Na kahit pa marami ang natanggal sa trabaho o nabawasan ng araw sa paggawa, marami pa rin ang maeenganyong gumasta sa natitirang pera sa bulsa, kundi man, manalig sa gitnang uring fantasyang ilalako na bubuti rin ang bukas.
Parang telenobela, hindi ba? Happy ending ang inaasahan sa matagal na pagtunghay sa pagdurusa ng babaeng bida. Siya na inapi, dinaot nang lubos-lubusan sa lahat ng maiisip na pamamaraan ng pag-aalipusta at pamimisikal, sa huli ang babangon at dudurugin ang kaaway. Siya na inaapi ay biglang yayaman, gaganda, makukuha ang pagmamahal ng sing-irog, at magli-live happily ever after.
Sa panahon ng matinding krisis, marami ang maniniwala sa fantasya bilang sariling realidad, mananalig sa pang-individual na mobilidad kahit hindi naman ito darating sa tunay na buhay. Dahil nga kasi ano ba naman ang tatanawing bukas: ang higit pang pagdidilim ng dapithapon, pag-aantay sa higit pang bigwas ng bagyo ng paghihirap, o na ang pagbubukang-liwayway ay darating na, na hindi lamang magiging maaliwalas ito, kundi kumpleto pa breakfast meal a la five-star hotel at nakaunipormeng mutsatsang nag-aantay sa bawat kibot ng amo.
Anong ganda ng umaga! Laking tuwa ni Arroyo kapag naging ganito ang pananalig ng mga mamamayan sa gitna ng krisis—ang umasa sa fantasya na mabuti pa rin ang lagay kahit may krisis, na bubuti rin ito sa pagtatapos ng krisis, na ang krisis ang salarin sa mismong krisis ng pamahalaan at pagkapangulo, na ang krisis at si Arroyo ay magkaiba. Naalimpungatan na yata ang mamamayan.
Ang papel ng kilusang masa ay magpaliwanag hinggil sa kaisahan ng estado at global na kapitalismo, ng ugnayan ng krisis sa pang-uring katangian ng kapitalismo, na gagamitin ng estado ang higit pang karahasan para magmaniobra ng paglabag ng politikal at ekonomiyang karapatan sa higit na sapilitang pagkakahon sa bansa sa poder ng imperialistang globalisasyon. Samantalahin itong temporaryong manifestasyon ng kaisahan ng krisis ng estado at global na kapitalismo para makapagmulat, makapagpakilos, at makapag-organisa. Ito rin ang panahon para pagtibayin ang hanay at may katiyakang padadaanin ng estado at aparato nito sa butas ng karayom ang anumang nagbubukas sa higit pang libertarian na posisyon.
Mas mahirap magkatrabaho, manatili sa trabaho, umangat sa trabaho sa edad nitong krisis. Ito ay bilang pangitain sa yugto na muling makakahinga ang kapitalismo sa krisis, at magpapatuloy ng kahigpitan bilang normatibong kalakaran na. Kahit pa ang krisis na ito ay hindi naman likha ng anakpawis na mamamayan, sila pa rin ang magiging tagabuhat ng pinakamasaklap na hagupit nito. At kahit na magtapos ang krisis sa mga susunod na dekada, mananatiling disenfranchisado ang anakpawis.
Kung ang krisis ang tala ng kapitalismo, na tulad ng tatlong hari ay ginabayan para makatungo sa sabsaban ng dakilang manunubos, tila ito sirena na ipinanghahalina tayo tungo sa pangako ng katubusan sa ating abang lagay. Dinadala tayo sa ipinangako nitong katubusan kahit pa ang dakilang sanggol ay ginagawa lamang ipanganak bilang bahagi ng kanyang script sa kapalarang maging diyos. “So it is written, so it is done,” na paukol sa plantsadong orkestrasyon ng mga tauhan tungo sa simulain at kawaksian ng kapitalismo.
Sa krisis-tala na ito, walang superhero na Kristala o Krisis-tala na makakatubos sa kolektibong kinasasadlakan. Ito ang panahon ng politikal na pagkilos, pagpapatibay at pagpapalawak ng hanay. Tanging sa politikal na pagbabalikwas mabubura ang in-on na krisis at talang nandito na.
*** hay salamat at nakapgcontribute na ako sa dyaryo ng bayan namin!***
"The real measure of your wealth
is how mch you'd be worth
if you lost all your money."
I've been itching to write a review about this movie and I finally got the time to do it. I've seen Slumdog Millionaire last week and after watching it, I was supremely awed by the movie's excellence. Slumdog is about a life of a young man named Jamal Malik who enters an Indian version of Who Wants to be a Millionaire and wins the coveted 20 million rupees. He was then suspected of cheating because they never thought that an uneducated 18-year old slumdog could win that big of an amount. But then he proved them wrong for it was his life's experience that made him knew the answers to the questions given. He's not a genius and he never cheated, but it was fate that made him a winner.
First off, let me give my insights on the film's technicality. I think that the film's cinematography was surreal. It presents the lush complexity of the life in the slums of Mumbai. The garbage, the stench, the cramped spaces looked so real but never presented in a manner that was utterly disgusting. Instead, it will make you feel pity to the people who live in that place. Praises for Danny Boyle on that one.
Second, let's discuss the actors. The actors' performance were okay. Though I must say that I have to agree on the others that Dev Patel (Jamal Malik) showed little versatility on emotions. He looked dumbfounded most of the time and it was a bit cliche but nevertheless, it didn't ruin the film.
Frieda Pinto's portrayal as the childhood friend/love interest is okay but a little bit bland. But anyway, there's always room for improvement. She's a good girl and has the potential of becoming a great actress.
Now what is very interesting in this film are the actors who played the game show host and the kids. The game show host, Anil Kapoor, is somewhat effectively annoying. You would love to hate his character in the movie. Also, the kids' acting were superb. I think they were the ones who cemented the quality of the film. They are just adorable.
Lastly, I will give my insights on the plot. I think the plot of this movie was the thing that most people and perhaps, critics, were raving and buzzing about. The plot showed the harsh realities of living in a life of poverty and how a person can survive and be successful even if he's faced with great danger and difficulties. It made me realized that the problems I face every single day that led me to hopelessness and depression were nothing compared to the protagonist's (or maybe, every single person who lived in the slums) problems. The film uplifts everyone's spirits and makes you believe that there is indeed a happily ever after.
It's a feel-good film and I highly recommend everyone to watch Slumdog Millionaire especially to those people who have lost hope or want to feel good about themselves